Anneler günü... Takvimde bir gün, ama bir annenin yüreğinde ömürlük bir fedakârlığın adı. Herkesin annesi özeldir elbet, ama bazı anneler vardır ki yalnızca çocuklarını büyütmekle kalmaz; onların umutlarına meşale, karanlıklarına ışık olurlar. Tıpkı benim gibi... Kendi varlığından geçerek, evlatlarının yolunu aydınlatan bir anne.
Ben, çocuklarım için kendimden vazgeçtim. Sessiz sedasız, hiçbir alkış beklemeden, onların mutluluğunu kendi mutluluğumun önüne koydum. Gençliğimi onların geleceğine harcadım, hayallerimi onların hedeflerine dönüştürdüm. Yoruldum, ama yılmadım. Ağladım, ama göstermedim. Çünkü annelik böyle bir şeydi. Çünkü onlar gülsün diye, ben susmayı öğrendim.
Her sabah güne onların sesleriyle başladım. Her gece uykumu onların nefeslerine emanet ettim. Kimi zaman cebimde son paramla oyuncak aldım, kimi zaman aç kalıp tok tuttum. Ama bunları anlatmadım, çünkü gerçek annelik bazen görünmeyen savaşların içinden geçmektir. Ben sustukça içimde büyüyen bir sevgiyle yoğruldum, olgunlaştım, güçlendim.
Bir anne evladına hem liman olur, hem yelken. Rüzgar olur bazen, iter geriden… Bazen de dalga olur, karşıdan gelir ama öğretir yüzmeyi. Ben de öyle oldum evlatlarıma. Yoruldum, ama onlara yorulmamayı öğrettim. Kırıldım, ama onların dimdik durmasını istedim. Çünkü ben bir anneden fazlasıydım: Meşaleydim. Onlar yansın, büyüsün, yol bulsun diye kendimi yakmaktan korkmadım.
Bugün belki birkaç çiçek, birkaç güzel söz gelecek bana. Ama bilirim ki en güzel hediye onların iyi insan oluşu. Başarıları, karakterleri, vicdanları… İşte bunlar benim emeğimin sessiz yankıları.
Bu Anneler Günü’nde yalnızca kendi anneme değil, kendime de sarılmak istiyorum. Çünkü ben, her anne gibi, görünmeyen bir kahramanım. Ve her kahraman gibi, en büyük gücüm sevgimden geliyor.
Tüm kendinden geçen, ama çocuklarına hayat olan annelerin günü kutlu olsun.
Bizler, meşaleyiz. Külümüzle bile yol gösteririz.
Hatice Değirmenci Dirgen
