Merhaba. Ben Vik. Evdeki diğer iki tüylünün aksine, konuşmadan çok düşünmeyi tercih ederim. Gün boyu pencere kenarında yatar, güneşi izler, kuşlara bakarım. Ve bir süredir aklıma takılan bir şey var: İnsanlar neden mırlamıyor?
Biz kediler mırlarız. Çünkü huzurluyuzdur. Çünkü güvendeyiz. Çünkü seviliyoruz ve sevgimizi göstermekten çekinmeyiz. Oysa insanlar sevildiklerinde bile sessiz kalıyor. Sarılmıyorlar, göz göze gelmekten kaçıyorlar. Kalpleri dolu ama dilleri suskun. Oysa ne güzel olurdu, bir mırlama sesiyle anlayabilseydik “ben iyiyim”i…
Bilir misiniz, biz kediler yalnızca mutlu olduğumuzda değil, kendimizi iyileştirmek için de mırlarız. Vücudumuzda 25-150 Hz frekansındaki o titreşimler, kemiklerimizi güçlendirir, ağrılarımızı azaltır. Ama asıl güzel tarafı şu: biz mırlarken sadece kendimizi değil, sizi de iyileştiririz.
Başımızı okşarken içimizden gelen o titreşim, bazen sizin gününüzü güzelleştirir, kalbinizin yorgunluğunu alır. Belki fark etmezsiniz ama biz sizi sessizce onarırız.
Annemle babam bazen günün yorgunluğuyla içeri giriyor. Yanına gidip yatıyor ve mırlamaya başlıyorum. Ne oluyor biliyor musunuz? Gülümsüyor. Çünkü birinin sessizce “yanındayım” demesi iyi geliyor insana. Bunu insanlar da yapmalı. Bir kedi gibi mırıldanmasalar da, içten bir tebessüm, bir sıcak söz yeter aslında.
İnsanlar duygularını söylemek için hep büyük anları bekliyor. Oysa bazen en büyük huzur, bir pencere kenarında sessizce mırıldanmak kadar basit bir şeyde saklıdır. Bu yüzden diyorum ki: daha çok mırlayın, daha çok sevin.
Kendinizce bir yol bulun ama bizi örnek alın.
Ben Vik. Mırıldanarak yazdım bu satırları. Umarım bir gün siz de sessizce anlayacağınız bir sevgi dili bulursunuz.
