İnsan, yorulduğunu en son kendine söyler. Çünkü güçlü görünmek bazen bir zorunluluktur. Hayatın yükleri omuzlara birikir, günler geçer, insanlar gelir gider ama insan kendi içindeki sessiz çığlığı çoğu zaman duymazdan gelir. “İyiyim” der, “Hallederim” der, “Geçer” der… Oysa en çok konuşması gereken kişi, kendisidir.
Gün içinde ne kadar çok şeye yetişmeye çalışıyoruz. Birilerine yaranmaya, birilerini memnun etmeye, kimse kırılmasın diye kendi kalbimizi kırmaya alıştık. Kendini en sona bırakanların yorgunluğu, en derine işler. Çünkü kimse bilmez. Kimse görmez. Kimse anlamaz. İnsan kendi kendine iyi görünmek için bile rol yapar bazen.
Ama biliyor musunuz? Güçlü olmak her zaman savaşmak değildir. Bazen bırakmaktır, bazen durmaktır, bazen “Bugün gücüm yok” diyebilmektir. Kendini duymak, kendini önemsemek, yorgunluğunu olduğu gibi kabul etmek… Asıl cesaret budur.
Kalbimiz bir evdir. İçine kimleri alıyorsak, neleri saklıyorsak, neleri gizliyorsak… O ev zamanla dolar. Bazen temizlemek, havalandırmak, dinlendirmek gerekir. “Ben iyiyim” demek yerine, “Ben yoruldum” demeyi öğrenmemiz lazım. Çünkü insan ancak kabul ettiği yeri iyileştirebilir.
Bir gün ansızın durup deriz ki: “Ben bu kadar yükü tek başıma taşımak zorunda değilim.”
İşte o gün, iyileşmenin ilk günü olur. Kendine biraz şefkat göster. İçindeki sese kulak ver. Yorulduysan dinlen. Kendine sarıl. Gerekirse ağla. Çünkü unutma; *hiç kimse senin kadar senin yanında olamayacak.